ชีวิตของฉันนั้นช่างไร้ความหมาย
แขวนอยู่บนเส้นด้ายชื่อเดียวดาย
ไร้จุดหมายปลายทางให้หยัดยืน…
ฉันพยายามก้าวเดินตามความฝัน................................คว้าตะวันดาวเดือนมาเยือนใกล้
ยิ่งเอื้อมมือเหมือนมันยิ่งห่างไกล................................รู้บ้างไหมในหัวใจฉันดายเดียว
ฉันเหงา ฉันเศร้า ฉันร่ำร้อง................................กรีดเสียงก้องท่ามกลางความเปล่าเปลี่ยว
แม้จะทุกข์ จะทน ก็คนเดียว................................ถึงโดดเดี่ยวก็อดทนสู้ต่อไป
วันข้างหน้าเป็นอย่างไรไม่เคยรู้................................ต้องต่อสู้ด้วยหัวใจไม่หวั่นไหว
ถึงลำบากตรากตรำก็ทนไว้.....................................เพื่ออะไรไม่เคยรู้รู้แต่ทน
เจอปัญหาสาดซัดอยากพลัดหนี................................แต่ไร้ที่ใดใดในแห่งหน
ให้หลบซ่อนหลีกเร้นจากตัวตน................................แสนมืดมนไร้สิ้นกำลังใจ
คือชีวิต นี่แหล่ะ คือ ‘ชีวิต’................................ถูกลิขิตต้องก้าวเดินแม้อ่อนไหว
เรียกร่ำร้องหาสิ่งเดียว ‘กำลังใจ’................................จะมีไหมใครหยิบยื่นมาให้กัน
คือชีวิต นี่แหล่ะ คือ ‘ชีวิต’................................ที่ลิขิตให้ต้องเดินไปตามฝัน
ขอแค่เพียงใครสักคนช่วยแบ่งปัน................................ให้กับฉันเพียงแค่นั้น ‘กำลังใจ’
Note: เป็นกลอนที่เขียนไว้นานแล้ว... แต่ไม่รู้ว่าฟิวไหน ขนาดคนแต่งอ่านแล้วยังเหี่ยวๆ ยังไงพิกล -_-' ใครอยากแล้วสิ้นหวังมากไปหากำลังใจได้จากอันนี้ กลอน: วันพรุ่งนี้ ก็แล้วกันนะคะ ^^
Posts
